‘Een uit de hand gelopen hobby’, zo noem ik mijn zangactiviteiten wel eens. Lang liep ik, zonder dat ik het me bewust was, met een muzikale schat in mijn bagage, die pas later in mijn leven aan het licht kwam. Eenmaal lid van een koor sloeg de vlam pas echt in de pan en in no time was ik het grootste deel van de week bezig met zingen: mijn cadeau van het leven. Ik merk dat ik altijd een beetje ga houden van mensen die voor mij zingen of musiceren en dat met hun hele hart doen.
Een piano kan zingen, schreeuwen, fluisteren en vertellen. En spreekt een taal die niemand ‘m nazegt en die iedereen toch verstaat. Door mijn muziek wil ik contact maken met mensen, ze ontroeren en met elkaar verbinden. Wat niemand kan zeggen, wat iedereen van binnen aanvoelt en met elkaar deelt, het is precies dat wat muziek hoorbaar en voelbaar maakt. Daar doe ik het voor. Een kostbare gave dus, die ik wil delen met anderen, ‘om de schoonheid en de troost’. doen. En dan gaat het niet in de eerste plaats over de vraag of de techniek goed is, hoe belangrijk ik dat ook vind. Als ik zelf voor mensen zing voel ik me kwetsbaar en dat maakt mijn muziek persoonlijk. Ik sta daar om de schoonheid van de muziek en die van de stem, en de vreugde van het bestaan met de luisteraar delen.
